Mało znanym faktem jest, że olbrzymi wkład w obecne brzmienie artykułu 1 Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka miały kobiety-aktywistki. Pierwszą z nich była pochodząca z Indii Hansa Mehta. Przez wiele lat była twarzą walki o prawa kobiet zarówno w Indiach, jak i na świecie. Oprócz tego była cenioną reformatorką i pedagożką oraz aktywistką niepodległościową. Pełniła również rolę przedstawicielki Indii w Komisji Praw Człowieka ONZ w latach 1947-1948. Jej wkład w prace Komisji był nieoceniony i poskutkował wprowadzeniem istotnej zmiany w brzmieniu artykułu 1.
Mehta postulowała, aby zamiast sformułowania “all man are born free and equal” zastąpić je “all human beings are born free and equal”. Jest to o tyle kluczowe, że sformułowanie “human beings” jest zdecydowanie szersze znaczeniowo niż słowo “men”, ponieważ kładzie nacisk na równość nie tylko kobiet i mężczyzn, ale zawiera w sobie także całe spektrum człowieczeństwa, czyli np. osoby niebinarne czy dzieci jako podmioty swoich własnych praw i obowiązków.
Kolejną ważną postacią była Minerva Bernardino- dyplomatka z Dominikany, feministka i aktywistka na rzecz praw kobiet i jedna z czterech kobiet, które podpisały pierwszą kartę Narodów Zjednoczonych. Oprócz wieloletniego promowania kobiet na arenie międzynarodowej, stanowiła ikonę feminizmu nie tylko w Ameryce Południowej, ale również na Karaibach. Postulowała, aby w Deklaracji pojawiło się sformułowanie “equal rights of men and women” w miejsce “equal rights of men”. Stanowiło to gwarancję uznania praw kobiet jako praw człowieka, co wpisuje się w wartości prezentowane i promowane zarówno przez Powszechną Deklarację Praw Człowieka, jak i Organizację Narodów Zjednoczonych.